- Ξεκίνα και μπαίνω - Οκ

Πίνω μία μπύρα γιατί δεν έχω φράγκο

Δεν έχω τα λεφτά του μάλφοι ντράγκο

Κάνω όμως μαγικά και το νερό ματώνει

Και στο ντουλάπι τη στολή του σταρκ του τόνυ

Γίνομαι σουπερ ήρωας, cat-μαν της γειτονιάς μου

,γη της νιότης μου, εκεί που γάμησα τα πρώτα νιά-μου

θέλω να πίνω ολημερίς, ολινυχτύς να γράφω

και όταν το πρώτο φως πα να φανεί να μπαίνω μες στον τάφο

Να μη λυσσάω, να μην διψώ, χωρίς σκέψεις να κοιμάμαι

γλυκιά ασφυξία, μέθη, μαύρα αστέρια τίποτα δε θα θυμάμαι

Εδώ δε θέλω να’μαι. ΕΓΩ δε θέλω να’μαι. σπρώξε με κ ας πέσω όπου να’ναι

Μέσα σε μια μαύρή τρύπα να γίνω μάρτυρας του χρόνου,
ποιήτης της ιστορίας, και θύμα του πρώτου φόνου

Μέσα στο μάτι του κυκλωνα, να διαλυθώ και να διαλύσω
τον προπατορικό παράδεισο να τον ξαναγαμήσω

Να είμαι ο αδαμ και η εύα μάζι σε ένα φύλο
να γαμάω τον εαυτό μου και να τρώω και το μήλο

Να πεθαίνω, ν’ανασταίνομαι απ’τις στάχτες των πλευρών μου
να κρυώνω και να καίγομαι απ’την πορεία των φτερών μου

Σπρώξε με λοιπόν κι ας πέσω όπου να ‘ναι, έκπτωτος ας είμαι,
ενα άστρο λιγότερο απο αυτα που τα παιδιά μετράνε

Τι και αν είμαι ήρωας, δε μετράω για κανένα
θέλω να πέσω χαμηλά αν είναι να βρω εσένα

Στα αρχίδια μου κι η γειτονιά μου και τα πρωτα τα μουνιάμου,
βάζω μέσα τη στολή μου δεν είναι δα και η ψωλή μου

Η ταυτότητα νομίζεις καθορίζει τα μυαλά μου
μα δεν ξέρεις τα χρόνια, τα εγώ και τα στοιχειά μου

Μα ούτε εγω ποτέ μου ήξερα ποιος είμαι τι είμαι και  πως μας λένε,
με ένα πανί στα μάτια ψηλαφώντας περπατούσα και άκουγα φωνές να λένε:”γιατι κλάινε;”

Γιατί ΚΑΙΝΕ τα καράβια μου και δε θέλω πιά ν’αράξω
λεοπάρ θε να βαφτώ, να’σαι το θύμα που θ’αρπάξω

Μες στα νύχια μου να εγκλωβίσω, το στόμα μου να σου τυλίξεί το λαιμό,
και καθώς με φόρα θα σε πιάσω να πέσουμε κι οι δυό απ το γκρεμό

Θα κρύψω και τα δόντια μου. τί νόημα θα’χει απο σένα να τραφώ?
ποτέ δε λέω αυτή τη λέξη, μα αφού πεθαίνουμε μαζί ‘σε αγαπώ’